Vrijdagmiddag 31 mei vertrokken 3 eijv-ers naar de Belgische Ardennen. Ronald Visschers, De organisator en animator van dit fiets uitje bleef helaas in Ede achter. Hij raakte eerder deze week betrokken bij een fiets accident en is hierdoor enige tijd uit de roulatie.

Jim, Hayco en Henk reden dus wel naar België om op zaterdag de 165km lange fietstocht van de La Chouffe Classic te rijden. Na ruim drie uur rijden kwamen we aan bij het Sunparcs centrum waar Henk een huisje had gehuurd. 3 mannen in een 6 persoons huisje. De fietsen konden we naast ons in bed parkeren. Na de kamerindeling moest er natuurlijk gegeten worden. Op het park bevond zich een eetgelegenheid waar Jim aan de pasta Carbonara ging en de anderen voor Lasagne kozen. Tijdens het eten werd de planning voor zaterdag besproken. Daarbij misten we de expertise van Ronald wel. Jim kende de moeilijke plekken gelukkig ook. Na het eten gingen we in ons huisje nog even aan de borrel. We maakten het niet laat (half twaalf), want de volgende ochtend was het vroeg op (6 uur).

De wekker liep zaterdag om zes uur al af. Die van mij niet, omdat ik hem iets voor zevenen had gezet. Gelukkig was mijn biologische wekker wel op orde en de wekker van Henk deed het ook goed. Om zeven uur wilden we in de auto zitten, zodat we om acht uur konden starten. Zowaar, dit is ons gelukt. De weersomstandigheden waren niet zo goed. Windkracht 4 NNW, mistig en maar 9 graden. Gelukkig waren we goed voorbereid met extra jasjes en arm en been stukken.

Bij de start spraken we af, dat we in ieder geval het eerste gedeelte van de tocht bij elkaar in de buurt zouden blijven. Dat lukte zeker de eerste 8 kilometer, Daarna kwam al de eerste klim,  de Côte de Mormont een klimmetje van 2300 meter, met de auto zo gereden, gemiddeld 6% met een max van 14%. Ik raakte Jim en Henk snel uit het oog. Lichtgewicht Jim heeft betere klimcapaciteiten, Henk houdt graag wat meer druk op de pedalen en ik, ik rij meer op souplesse en zeker niet boven mijn omslagpunt hartslag. Ehhhh, dat had ik mij voorgenomen. Wij hadden ons ook voorgenomen om van de omgeving te genieten. Dat gaat niet zo best als het behoorlijk mistig is. Dus ik keek maar naar de vele zeer wel getrainde belgische klimmerkes met evenzo mooie fietskes die mij glad deden parkeren.

De Belgische wegen zijn dan niet in goede staat, De organisatie van dit evenement is wel op orde. Elke start en finish van een heuvel werd aangegeven met lengte pukkel, gemiddelde en maximum stijgingspercentage. Je bent telkens weer blij als je de top bereikt hebt. Boven aangekomen stond Henk op mij te wachten en In de daarop volgende afdaling kregen de benen weer wat rust en in de afdaling kwamen we Jim weer achterop. Niet dat Henk en ik zo snel fietsten. Jim hield de benen gewoon stil. Zo reden we weer gezamenlijk naar de volgende pukkel in het parcours. Na de volgende opwarmer de Côte du Barrage Nisramont konden wij ons opmaken voor de gevreesde  Côte de la Haussire (Sud-Ouest), die na bijna 28 km opdook. Ik was door Ronald al ingelicht, dat je voor de bocht bij de kerk al teruggeschakeld moet hebben, anders sta je geparkeerd. Ook Jim waarschuwde Henk hiervoor. Bij het opdraaien van de smalle weg met kinderkoppen was ik in de eerste meters al terug op het kleine blad en kon achter ook direct door naar het kleinste verzet. Kanonnen, dat voelde je direkt in je benen. Achter mij waren diverse rijders, die niet op de hoogte waren gebracht en ik hoorde diverse derailleurs knarsend en piepend het juiste tandwiel zoeken. Henk vergeleek de klim na afloop met de Hollandse Keuteberg. De klim naar de Haussire had een gemiddelde van 6% en max van 14%, Het gemiddelde was maar 6%, omdat er ook nog in dezelfde klim een stuk afdaling zat. Ik was met deze 4000 meter ruim 24 minuten zoet, Na deze afdaling waren we toe aan de welverdiende rustpauze. Eerste twee uur gemiddeld 19,9 km/u.

De ravitaillering was in Belgie ook goed geregeld. Een paar rijen marktkraampjes waar je al schuivelend voorbij liep en je kon vergrijpen aan suiker wafels, honing, stoopwafels, belgische Snelle Jelles, mueslirepen, stukken banaan en sinaasappels. Ook de bidon kon met energydrank of water uit grote tapinstallaties bijgevuld worden. Het tweede gedeelte leek op het eerste gezicht niet zo spannend. Met enkel alleen de Côte d'Odeigne leek de etappe naar de tweede rustpost niet zo moeilijk. Niets was minder waar. Voor de beklimming op km 49 was het een op en neer gaan van korte klimmetjes, die niet in het routeboek beschreven stonden. Ik voelde ze wel in mijn benen. d'Odeigne had een lengte van 5200 meter met een gemiddelde stijging van 4,1% en een maximum van 13%, hoogteverschil 215 meter. Langzaam maar zeker werd duidelijk, dat het voorjaar te koud was geweest en ik te weinig kilometers had gemaakt om goed voorbereid aan deze kaboutertocht te staan. Her en der begonnen wat kleine irritaties aan gewrichten te ontstaan. Zelfs mijn bilspieren begonnen zich te verweren tegen de inspanning. In mijn hoofd spookte het "doorploeteren met nog 100K te gaan of kiezen voor de shortcut en nog 50K straffe kilometers". Mijn besluit stond vast en ik koos voor het laatste. Ik lichtte Henk in over mijn besluit. Hij was op dat moment nog in voor de volledige 165K. Maar ook Henk kreeg enkele kilometers voor de tweede rustplek een kramp scheut in zijn hamstring en moest dit in een zeer klein verzet er weer uitfietsen. Ook hij overdacht een beslissing voor de kortere afstand nog voor de rafitaillering. Hij besloot ook voor de 100K tocht. Jim was in de tussentijd al in geen veld of weg meer te bekennen. Die zat zonder dat wij het wisten op dat moment ook al behoorlijk stuk. Hij dacht op dat moment nog, dat wij de 165K zouden rijden en hij wilde daar niet voor onderdoen. Tweede etappe gemiddeld 19,3 km/u.

Nog 20K te gaan voor een bezoek aan de La Chouffe brouwerij waar elke rijder onthaalt wordt met een lekker vaasje kabouterbier. Wel in formaat glas waar een kabouter geen moeite mee heeft (11cl)

Op weg er naar toe moest nog wel een 7000 meter vals plat overwonnen worden in de beklimmingen van de Côte de Montleban en de Côte de Wibrin. Die waren peanuts bij wat we al achter de rug hadden. Na het heerlijk verfrissende kaboutervocht moest er nog 12 kilometer worden afgelegd. Nog geen 100 meter na de brouwerij was nog een tijdmeting aangelegd voor La Longue Virée een klim van 3000 meter gemiddeld 4,6% stijging. Deze helling (met video opname bij finish) vlogen we over met het gerstevocht in ons lijf. Daarna nog een lange afdaling naar de finish. Voor het gemak zagen we in Houffalize de extra Rue de Saint Roch over het hoofd, die was toch maar 1100 meter lang met een gemiddelde stijging van 11%. Jim bekende later tot zijn spijt dat hij wel moest afstappen. Na onze binnenkomst konden we de balans opmaken. Laatste deel gemiddeld 23,2 km/u totaal gemiddelde 21 km/u. Wij moesten nog twee uur wachten tot ook Jim de finish bereikte. Hij was erg diep gegaan. Hij zag er ook moe, en wel voldaan uit. Hij had nog een La Chouffe en twee belgische braadworsten nodig om weer een beetje mens te worden.

Op de weg terug waarschuwde Henk ons nog voor een vroegtijdig aan zijn einde gekomen flesje la Chouffe, zodat een lekke band voorkomen kon worden. Nog snel even een belgische lekkernij aanschaffen voor Ronald en op weg terug naar de auto. In die laatste 100 meter zag ik Henk naast zijn fiets wandelen. Bleek uitgerekend hij, de waarschuwer, een leegloper te hebben.

Op weg naar Nederland evalueerden Henk en ik het geslaagde weekend in de Belgische Ardennen. Jim had intussen al een andere kabouter op bezoek gekregen en droomde al weer van de La Chouffe Classic 2014, waar ook hij beter getraind aan de start zal verschijnen.

Klimtijden:

Henk Schreiber (8323)
Hayco Frielink (8403)
Jim Visschers (8334)